HASTANE GÜNLERİM

7 Aralık sabahı, saat 5 gibi beyin rahatsızlığı geçirdim. Olanları parça parça hatırlıyorum. Hastaneye gidişimi, ambulansa bindirilişimi, hayal meyal hatırlıyorum. Neredeydi bilmiyorum ama en çok zoruma giden şey insanların suratıma bakıp ‘bilinci açık mı?” diye birbirlerine sormalarıydı. Onları duyduğunuz halde kıpırdayamamanız ve cevap verememeniz…

Hastane günleri çok silik, fazla bir şey hatırlamıyorum. En azından ilk zamanları pek net hatırlamıyorum. Kendime geldiğimde hafızamı kontrol ettim. ‘Acaba unutmuş muyum?’ diye namaz dualarını okumaya başladım. Ezbere bildiğim duaları hatırlayınca şükrettim.

Beyinde pıhtı atma olayı gerçekleşmişti. Kansız kalan organlar eskiden rahatlıkla yaptığı hareketleri sınırlı ölçüde yapar hale gelmişti. Çok şükür ki müdahale çabuk yapılmış, verilebilecek hasar en aza inmişti. Şimdi adabı muhaşeret kurallarını tekrar öğrenme gayreti içerisindeydik. Bu tür hadiseler gerçek dostları gösteriyor, vücudun bile sana ait olmadığını anlamınıza yarıyor. Manevi gerçeklikle yüzyüze geliyorsun. Kendini dinleme imkânın oluyor. Çevrende olup biteni daha bir idrak ediyorsun. Tatlı dil, güler yüzün önemini daha iyi anlıyorsun. Acınacak bir hal yok. Hızlı bir iyileşme süreci ve her şeyde bir hayır var. Hamdolsun Allah bize acıdı. Acizliğimizi anladık.

Şimdi hızlı bir iyileşme sürecindeyim. Ve dualarınıza muhtacım. Hastanede 1 aya yakın bir süre yattım ve ne kadar çok dostum olduğunu gördüm. Arayanlar, mesaj gönderenler beni ziyadesiyle memnun etti. Dünya’nın dört yanından okuyucular, sosyal medyadan veya temin ettikleri hastaneye ulaşarak bana mesajlarını ilettiler.

Çok zorlu bir süreç yaşadık. Allah bir daha yaşatmasın.